Kaçış ve Umut Arasında Bir Ülke

Dünyanın dört bir yanında insanlar, yaşadıkları ülkeleri güven, refah ve adaletin teminatı olarak görmeyi arzuluyor.

Ancak, ne yazık ki bizim ülkemizde bu temel değerler birer birer yok olmaya yüz tutmuş durumda.

Vatandaşlar, kendilerini kaçışı olmayan bir çıkmazda buluyorlar.

Hukukun üstünlüğünün çökmesi, ekonomik darboğaz, toplumsal adaletsizlik ve yönetim krizleri, ülke içinde hapsolmuş bir halk yaratıyor.

Kaybolan güven ve umut içinde, kimi zaman mecburiyetten, kimi zaman çaresizlikten, bazen de alışılmışlıktan dolayı aynı döngü içinde yaşamaya devam ediyoruz.

Bir devletin en temel görevi, vatandaşlarına güvenli ve yaşanabilir bir ortam sağlamaktır.

Ancak, umursuz yönetimler, çıkar gruplarının etkisi altına giren sistemler ve şeffaflıktan uzak politikalar, halkın devlete olan güvenini sarsmaya devam ediyor.

Artık insanlar, haklarını arayamaz, adalet mekanizmalarına güvenemez ve geleceklerini kendi ülkelerinde göremez hale geldiler.

Hukuksuzluk, kayırmacılık ve yolsuzluk, toplumun farklı kesimlerini derinden etkilerken, vatandaşlar kendilerini adeta bir girdabın içinde buluyor.

Hemen hemen her gün, ekonomik çöküş ve geçim sıkıntısı katlanarak çözümsüz bir şekilde kendini göstermeye devam ediyor.

Ekonomik istikrarsızlık, vatandaşların hayatlarını doğrudan etkileyen en büyük unsurlardan biridir.

Bazıları için işsizlik bir gerçekken, diğer yandan kaçak işçilik yaygınlaşıyor.

Diğer yandan gece gündüz çalışan emekçi kesim için en temel ihtiyaçları karşılamak zorlaşmış durumda.

Enflasyon, alım gücünü eriterek halkın yaşam kalitesini düşürüyor.

Gençler, eğitimlerini tamamladıklarında umutla iş aramak yerine, başka ülkelere gitmenin yollarını düşünmeye başladılar.

Beyin göçü hızlandı, nitelikli iş gücü ülkeyi terk ediyor ve kalanlar için şartlar daha da ağırlaşıyor.

Sosyal çöküş ve umursamazlık artık bu ülkede de belirgin hale geldi.

Ne yazık ki, yaşayanlar zamanla iki gruba ayrılmış durumda: Direnenler ve umudunu yitirenler.

Direnenler, seslerini duyurmaya çalışıyor, değişim için mücadele ediyor; ancak her geçen gün tükeniyorlar.

Umudunu yitirenler ise ya sessizce kabulleniyor ya da bir fırsatını bulup gitmeye çalışıyor.

Toplumun genel ruh hali, derin bir kayıtsızlığa bürünmüş durumda.

Kötüleşen şartlara o kadar alıştılar ki, artık tepkisiz kalıyorlar.

Peki, Kaçmak mı, Kalmak mı?

Bu koşullar altında, birçok kişi kaçmayı bir kurtuluş olarak görüyor.

Ancak gitmek her zaman kolay değildir.

Maddi imkânı olmayanlar, dil bilmeyenler veya aile bağları nedeniyle gidemeyenler, bu ülkede mahsur kalmış hissediyorlar. İçinde yaşadığı topluma yabancılaşan, geleceğe dair umudunu kaybeden ve bir çıkış yolu arayan insanlar, adeta görünmez bir duvarın içinde hapsoldular.

Tutunacak yanı kalmayan bir ülkede mahsur kalmak, yalnızca fiziksel bir sıkışmışlık değil, aynı zamanda zihinsel ve duygusal bir esarettir.

Ancak tarih boyunca birçok toplum, en karanlık günlerden bile çıkış yolları bulmayı başarmıştır. Çözüm, yalnızca bireysel kurtuluş değil, kolektif bir değişim çabasında yatmaktadır.

Umutsuzluğu kabullenmek yerine değişim için mücadele etmek, belki de tek çıkış yoludur. SABAHA ÇIKACAĞIMIZI BİLMEDİĞİMİZ HALDE, ÇALAR SAATİ KURUP UYANIYORUZ. Öte yandan ise, ülkenin gidişatına derin bir uyku ile eşlik ediyoruz.